سال هاست که روشنفکران غربی و شبه روشنفکران وطنی از “صلحِ کل” سخن می گویند و حتی در برابر “سگ کشی” کمپین به راه می اندازند. جماعتی که شعارشان تساهل و مداراست اما رفتارشان چیزی نیست جز تساهل و مدارا با ظالم! برای همین در برابر جنایت و خشونت هم گزینشی عمل می کنند. برای مجرمان امنیتی و مجرمین، هشتگ می زنند و در برابر نسل کشی مسلمانان در میانمار سکوت می کنند! برای خودکشی نهنگ ها، اشک تمساح می ریزند و در برابر غرق شدن آیلان و هزاران پناهجوی دیگر، باز هم سکوت می کنند.

البته سکوت در برابر جنایت و خشونتِ بدون حد و مرز در میانمار، تنها مختص به مدعیان روشنفکری نبود؛ بلکه بسیاری از مدعیان دینداری هم در برابر جنایت علیه برادران مسلمانِ میانماری، روزه ی سکوت گرفته اند! اگر بیش از ۶۰ سال قبل، زعمای مسلمانان، فقهای شیعی، مفتی های سنی و عموم مسلمین در برابر جنایتِ اسرائیل سکوت نمی کردند، امروز شاهد تکثیر تاسف برانگیزِ خشونت علیه مسلمانان نبودیم. امروز تنها مسلمانان مظلومِ دنیا اهالی فلسطین و لبنان نیستند. سوریه، عراق، یمن، بحرین،افغانستان و میانمار صحنه ی مظلومیت و جنایت علیه مسلمانان است. و ما که ادعای مسلمانی داریم با سکوت خود به ظالمین کمک کرده ایم.

عصر ما، روزگارِ برندگانِ جایزه صلحی است که طرفداران خشونتند.
روزگاری که انسان هایی به جرم عقیده شان، زنده زنده سوزانده می شوند. انسانهایی که مجبورند خانه به دوش باشند و آواره. و قصه ی غربت تلخ ترین غصه ی مسلمان میانماری است. مسلمانِ میانماری قربانی خشونت بودائیانی است که شعارِ مسلکشان برخلاف خشونت است!  مسلمانِ میانماری قربانی سکوتِ هم مسلکانِ مسلمان خود نیز هست که از یاد برده اند مرامِ مسلمانی را. مسلمانانی که با سکوت خود، به ترویج و تکثیر ظلم کمک می کنند.
هالیوود “مصائب مسیح” را ساخت اما کدام مسلمانی پیدا می شود که مصائب مسلمانان میانماری را بسازد؟ مصائبی که بی شمارند، از قتل و تجاوز گرفته تا زنده سوزی و تخریب منازل؛ جنایتی نبوده که علیه مسلمانان انجام نشده باشد.

سکوتِ مرگبارِ سازمان های حقوق بشری در برابر جنایات میانمار، ناقوسِ مرگِ اومانیسم را به صدا در اورده است. اومانیسمی که محصولش چیزی نبوده جز جنایاتی مثل هیروشیما، ناکازاکی، شیلی، ویتنام، عراق، فلسطین، میانمار علیه بشریت. اومانیسم محصولش جنایتِ بشریت علیه بشریت بوده و شعارش “نه به خشونت!”
یکی از جوایز نظام اومانیستی هم جایزه ی صلحِ نوبل است که با جایزه دادن به خانم سوچی، پوچ بودن آن مشخص شد!  خانم سوچی که نه تنها برای ترویج صلح در سرزمین مادریش هیچ کاری نکرده، بلکه چشمهایش را برابر جنایت و خشونت علیه مسلمانان بسته است.

امروزه سکوت هر کس قابل تحمل و توجیه باشد؛ سکوت جوامع مسلمان نسبت به نسل کشی و جنایت علیه مسلمانان میانمار قابل توجیه نیست. اگر مسلمانان امروز هم سکوت کنند، باز هم شاهد تکثیر تاسف برانگیزِ خشونت و جنایت علیه مسلمانان خواهیم بود.

محمود شم آبادی