پس از بازی کردن مسعود شجاعی و احسان حاج صفی در برابر تیمی از اسرائیل، بسیاری حرکت آن ها را محکوم کردند اما سلبریتی ها به میان آمدند و با گفتن این جمله که "ورزش سیاسی نیست" به حمایت از آن دو پرداختند.
پس از بازی کردن مسعود شجاعی و احسان حاج صفی در برابر تیمی از اسرائیل، بسیاری حرکت آن ها را محکوم کردند اما سلبریتی ها به میان آمدند و با گفتن این جمله که “ورزش سیاسی نیست” به حمایت از آن دو پرداختند. سلبریتی ها از ترانه علیدوستی گرفته تا دیگران به عدم سیاسی بودن ورزش معتقدند اما نمی گویند که تحریم المپیک ۱۹۸۰ مسکو هم سیاسی بود یا نه؟ نمی گویند که محرومیت ایران از میزبانی تیم های سعودی نشانه ای از سیاسی بودن ورزش هست یا نه؟ ورزشی که اگر سیاسی نیست پس چرا محمد علی کلی را در اوج آمادگی اش به خاطر اظهارات سیاسی و عدم شرکت در جنگ ویتنام، محروم کردند؟
در طول تاریخ بسیاری از ورزشکاران بوده اند که بر علیه سیاست های غلط کشورشان اظهار نظر کرده اند اما برخی ورزشکاران وطنی همچون دوستان سلبریتیشان، نعل وارونه می زنند و از سیاست ایران در لبنان و فلسطین و سوریه انتقاد می کنند. تفاوت مهدی مهدوی کیا که از حضور ایران در سوریه انتقاد می کند با محمد علی کلی که از حضور آمریکا در جنگ ویتنام انتقاد می کرد؛ در چیست؟ کِلِی از آمریکای جنگ طلبی انتقاد می کرد که علیه مردم ویتنام می جنگید و بر سرشان بمب ناپالم می انداخت! مهدوی کیا اما از ایرانی انتقاد می کند که از مظلومین حمایت می کند! هر انتقادی یک سلبریتی و ورزشکار را بزرگ و محبوب نمی کند؛ بلکه نوع نگاه آن ها به وقایع است که موجب ماندگاری آن ها می شود. تفاوت مهدوی کیا با محمدعلی کِلِی در تشخیص جایگاه ظالم و مظلوم است. یکی از حمایت از مظلومین انتقاد می کند و دیگری بر علیه ظالمین می شورد و حتی از ورزش رسمی محروم می شود!
کِلِی توسط دولتی جنگ افروز محروم شد اما در قلب خیلی از آمریکایی ها و غیرآمریکایی ها محبوب شد.
سلبریتی ها مدت هاست که نعل وارونه می زنند. آن ها به معنای واقعی کلمه بازیگرند. بازیگرانی که یاد گرفته اند نقش بازی کنند. سلبریتی ها آگاهی از مسائل سیاسی و حتی فرهنگی ندارند اما به دلیل پرداختن بیش از حد رسانه ها به آن ها؛ امر بهشان مشبه می شود که واقعا نکند دانای کل باشند! رسانه هایی که همیشه روی جلدشان یا عکس آن بازیگر چشم رنگی است یا فلان خواننده و …اما هیچ گاه مردم عادی روی جلد مجلات و روزنامه ها نمی روند. برای همین سلبریتی ها فکر می کنند که سخنگوی مردمند و حق دارند به جای آن ها فکر کنند، حرف بزنند و حتی تصمیم بگیرند!
بزرگ شدن بیش از حد سلبریتی ها معلول پرداختن بیش از حد رسانه ها به آن هاست. رسانه هایی که به جای این که زندگی خصوصی سلبریتی ها را منعکس کنند، باید رنج های مردم را فریاد می زدند.
*مجمود شم آبادی
